Gastvrijheid?

Afgelopen jaar ben ik lid geworden van de dialoogcommissie van de LJG Amsterdam. Omdat ik al lange tijd actief ben bij dialooggroepen zoals Mo en Moos en mijn eigen bedrijfje heb in het organiseren van dialoogbijeenkomsten,  leek het me leuk en belangrijk om dit ook vanuit de LJGA te gaan doen.

Als je in de dialoog wereld werkt merk je dat er diverse gevoeligheden spelen. Binnen je eigen gemeenschap is er de angst voor het binnenlaten van de ander. Bij veel Joodse mensen heerst er, soms helaas reële, angst voor zowel de fysieke als de spirituele veiligheid. Accepteert de gast wel onze gewoontes? Ook bij andere groepen is er angst. Kan je wel jezelf blijven? Geven ze door het langskomen in onze gemeenschap niet een signaal af dat ze het eens zijn met het beleid van Israël?  Belangrijk bij dit soort angsten is elkaar in de ogen te kijken, de wederzijdse angsten uitspreken en met elkaar in gesprek gaan over hoe reëel die angsten zijn. De angsten voor jezelf houden of alleen uitspreken binnen je eigen gemeente heeft nooit zin.

Veel mensen  die voor de dialoog zijn zien de oplossing in gastvrijheid : “de ander” bij je thuis uitnodigen en laten zien hoe aardig je eigenlijk wel niet bent. Gastvrijheid werkt volgens mij echter alleen als je ook zelf de stap kan zetten om gast te zijn. Als je enkel de gastheer of vrouw bent bekijk je de wereld vanuit je eigen “verheven” positie. Je verwacht van de gasten dat ze zich aanpassen aan jouw normen en waarden. Als dit niet gebeurt voelen sommige mensen zich beledigd. Gedeeltelijk begrijpelijk maar vaak is de reden voor deze weigering minder storend dan wat je in je hoofd bedenkt.

Als je jezelf in de rol van gast stelt, de ondergeschikte als het ware, kan je beter invoelen hoe het is om kwetsbaar te zijn. Je wordt gedwongen om je eigen normen en waarden onder een loep te leggen. Door te zien hoe anderen het doen kan je nieuwe dingen leren over jezelf. Het is dan ook prachtig dat diverse leden van onze gemeenschap aanwezig waren bij de dialoogseider afgelopen april. Dit gaf ze een gelegenheid om mensen van andere levensbeschouwingen te zien. Maar wel in een sfeer waarin de ander afhankelijk was van ons en onze gewoontes. Beter zou het zijn om zelf naar gelegenheden te gaan in andere gemeenschappen. Zoals een Iftar maaltijd in een moskee. Dan leer je over hun gewoontes, hun gevoeligheden en hun visie op het leven. Vaak merk je dat het helemaal niet zo eng is en dat de ander helemaal niet zo anders is…